Birçok köşe yazımda çoğu zaman, şehrimizin ileri gelen yöneticilerini eleştirdiğime şahit olmuşsunuzdur. Ne zaman kalemimi elime alsam birilerinin 'eyvah' sesi kulaklarım da sürekli çınlar. Bugün ki köşe yazımda yöneticilerimizin içleri rahat olsun. Kendilerine dokunmayacağım. Kahvelerini rahat bir şekilde yudumlayabilirler. Üstad Necip Fazıl'ın; Ne hasta bekler sabahı, Ne taze ölüyü mezar. Ne de şeytan, bir günahı, Seni beklediğim kadar. Karamsarlık dolu şiirinden yola çıkarak şehrimizin ahvalinden söz etmek istiyorum. 6 Şubatta yaşamış olduğumuz 11 ilimizi etkileyen depremin üzerinden bugün 8 ay geçmesine rağmen hâlâ yaşadığımız musibetlerden ders alamadığımızı görmenin üzüntüsü içerisindeyim. Herkes bir şehrin toparlanmasını beklerken bizler kendimizi düzeltebildik mi acaba? Yaşadığımız felaketten ders çıkarabildik mi? Bir ölüden farksız nefes aldığımızın farkında mıyız? Aşık olduğumuz, uğruna ölmeyi göze aldığımız, düzelmesini beklediğimiz, Malatya'mızı kendi ellerimizle yok ettiğimizin farkındamıyız! Malatya’da depremden sonra yaşanılanlara gelin hep birlikte göz atarken; cümlenin sonuna " gördük" yüklemini de eklemeyi unutmayalım. -Evini kiralayıp konteynerda kalanları gördük. -Kiralarda aşırı artış yapanları gördük. -Ticarette malını faiş fiyata satanları gördük. - Çeşmeden su almasınlar diyerek Allah'ın suyuna tıpa takanları gördük. -İçilmeyen, çamurlu suya faiş miktarda fatura kesenleri gördük. - Şehir meydanına "Su Matik" koyanları gördük. -Çadırlarda ısınan halka elektrik faturası gönderenleri gördük. -Konteynere sayaç takanları gördük. -Deprem bölgemize gelen erzakları yağmalayıp, şahsi depolarına yığanları gördük. -Milyonluk araçları ile ekmek kuyruğunda bekleyenleri gördük. -Kendi mülkü gibi davranıp milletin dükkanını, evini yağmalayanları gördük. -Gelen yardımları ve erzakları halka dağıtacağı yerde depolarına yığarak çürütenleri gördük. -Ellerinde kamera ve koruma orduları ile konteyner ve çadırlarda dolaşıp bir şehrin rezilliğini gözler önüne serip utanmadan destan yazıyoruz diye manşet atanları gördük. -Hasarlı evlerini az hasarlı gösterip satılığa koyanları gördük. -Yaptıkları yardımları siyaset malzemesi haline getirerek bir parça ekmek dağıttığı halka sövenleri gördük. - Toza, dumana bürünen bir şehirde kanser ve koah riskini görmezden gelerek binaları gelişi güzel yıkan ve yerinde ayrıştırma yapan yıkım ekiplerini gördük. -Hasarlı binaların boş meskenlerinde pırlanta gibi gençleri zehirleyen uyuşturucu tacirlerini gördük. -Evi yıkılan vatandaş sokaklarda yatarken az hasarlı evini kiralayıp konteynerda kalanları gördük. - Şehirde hırsızlık vakalarının % 110'na çıktığını ve hırsızlık yapanların ne yazık ki kendi vatandaşımızın olduğunu gördük. Bu şehirde görmediğimiz daha ne kaldı inanın bilmiyorum. Lakin insanlığı, merhameti, vicdanı yok olmuş bir milletin korktuğu tek gerçek deprem olmamalı diye düşünüyorum. Evet yöneticilerimizi suçlayalım. Bizi yanlız bıraktılar, sorunlarımızı görmezden geldiler, sesimizi duymadılar, acılarımızla bizi başbaşa bıraktılar. Şehrimizi enkaza çevirip, arkalarına bakmadan çekip gittiler. Dediklerinize canı gönülden katılıyorum. Peki bizlerin hiç mi suçu yok? Neler yaptığımız alenen ortadayken sadece bir şehrin enkaza dönmesi mi canınızı acıtıyor. Bir şehir 5-10 seneye belki toparlanır. Yıkılan binaların yerine muhakkak yenisi yapılır ama sizler birbirinize zulmettikçe bu şehir asla düzelmez. Sizlerden istirham ediyorum. İçinizdeki enkazı biran önce toparlayın. Lütfen kendinize gelin! Malatya'ya ihanet etmeyin! Kazancınız karakterinizin önüne geçmesin. Sevelim sevilelim güzelliklerle anılalım. İyi işler yapalım zira dünya kimseye kalmaz. Şehrimizin toparlandığı güzel günler görmek dileğiyle tüm okursever dostlarıma, Malatya'ma selam olsun.

---

YAZAR: Yasin Tanır